منوچهر په‌روینی


زانی که رووژ و شەو م فەقەت هامه یاد تو
ئەی بێ خەوەر له حاڵ دڵ و ئاه سەرد  م
زانم که تو ،  له باوەت م خاترت جەمه
ترسم که باید یەێ دەفه بۊنی که مردمه

بەسیاسه تار زۆڵف تو  ئێ قەڵب زارمه
نەیله که باد، باێد و پەریشانیەو بکەێ
بیلا نەسیم  ، تا که وە ناز و نەوازشەو
گەرد شەمیم زۆڵف تو حەیرانیەو بکەێ

باڵەو گرم شەوێ له هەواێ چەوەیل تو
مهمانم ئەر بۊد و بنیشیده لامەوه
وقتێ که پەڕ بکیشمه باڵای خێاڵ تو
سەخته له ئاسمان خێاڵ تو بامەوه

سەر هەڵگرم وە شوون خێاڵ تو رووژ و شەو
تا بایده ماڵمان و بنیشیده لامەوه
تا کەێ وە ئێ خێاڵەو ئمرم وە سەر بووەم
دی پاێ دڵ له شوون خێاڵت بسامەوه

ئەێ مانگه شەو ! تو بەو بدرەوشه له ئاسمان
تا کەێ له پشت ئەور غەمی لەێ شەوارەوه
چەو ئنتزار هاتندم  زۊترەک هڵا
شەو زنده دار وەسڵ تنم ، خوەد نەشارەوه

وەقتێ که نیده لام و خیاڵ تو ها دڵم
ترسم دڵم بچوود وە دەس ، هەر و بوون تو
هەر چۊ کەمووتەری  له هەواێ ئەو چەوەیلده
بالو گری و گرد خیالم و شون تو

خوەم دامه دەس چەوەیل تنو  خستنەم له پا
دی ئەوقره وە شون خوەیانەو دەواننەم
ئاخر سەریش چین و وەگرد خەومەو  مەنم
باڵ و پەڕم رشانن و ئمجا سزاننەم

ئێ چینده چه بی تو و ئی هەمکه دەردمه؟
هەر رووژ هامه یاد تو ، بەورەو  نەتوورەوه
روشن بکه چراخ  دلم ، زویترک بخن
رەحمێ بکه وە حاڵ من و دی نەچوورەوه